روزهاست که مرتب چشمم به تلویزون و دیدنِ تصاویر مربوط به زلزله و سونامی ژاپن است، بشدت تکان دهنده و حزن آلود است. در کنار اخبار مربوط به بی خانمانی و مرگ هزاران انسان به قهر طبیعت، مرتب در تویتر خبرهای مربوط به انفجار راکتورهای اتمی در " فکوشیما"، نگرانی برای انسانهای آسیب دیده و به تبع آن برای کل بشریت چند برابر می کند. بحث مربوط به قهر طبیعت و تشعشعات اتمی را فعلن کنار می گذارم. در صدد آنم که با وام گرفتن از مقاله ای از " رچارد داوکینز" تحتِ عنوانِ " خدا و فاجعه" به مراسم کلیسا رفتن و دعا کردن و تبلیغات در این زمینه در فیس بوک و تلویزیون نگاهی اجمالی داشته باشم.

زلزله و سونامی ژاپن بعنوان یکی از پنج فاجعهِ طبیعی در تاریخ بشریت و فجیعترین روخدادِ طبیعی در یکصد سال اخیر تاریخ ژاپن ،می رود که به موازاتِ تشعشعاتِ رادیواکتیو به نطقه سیاهی در تاریخ بشریت در آستانه قرن بیست و یکم تبدیل شود. تغییرات و فعل و انفعالات زمین شاید برای دانشمندان/ زمین شناسان و مردمانِ آگاه قابل توجیه و تفسیر باشد. اما توجیه این فاجعه و سپاسگذاریِ از آفریننده اش از طرف افراد مذهبی و کلیسا روندگان خود داستانِ دیگری است.

می دانم که بی رحمی و غیر منصفانه خواهد بود اگر بگویم، در این روزهای تلخ به کلیسا می روید که شاکر و سپاسگذارِ خدایی باشید که شما یکی از قربانیانِ فاجعه نبوده اید. (برای کسانی که لحظاتِ تلخِ و فجایعی نظیر جنگ، بمباران، و لحظاتِ خیره شدنِ پر دلهره به بمب افکن و یا تپش قلبِ دردناک در لحظه نگاه کردن به برگه های چسبیده به در و دیوار زندانِ که مزین به اسامی اعدامیان هست را تجربه کرده باشد، می توانند درک کنند که چه می گویم، وقتی که بلا از ما دور می شود و گریبانِ دیگری را می گیرد آرامشی توأم با شرم و نفرت به آدمی دست می دهد). حال من مانده ام که این عزیزانِ ثناگو و شکر گذار برای چه چیزی به سپاسگذاری خداوند متعالشان در این روزهای اشک خشکیده و سوز آه می پردازند.

ثنا گویندش برای اینکه خدای توانایشان زمینی آفریده که هر از چند گاهی خودی تکان دهد و اینچین مخلوقاتش را به روز سیاه بکشاند، جسمشان را تکه پاره کند، له کند، خفه کند که توِ ثناگو به کلیسا بروی و برای آرامش روح از دست رفتگان از همان خدایِ قاتل در خواستِ کمک کنی؟ یا اینکه زمین را آفریده و آنرا به خود وانهاده؟! خب حالا این خدای توانا آیا قادر نیست که آفریده خود را کنترل کند که اینچنین دهانِ سیاهش را برای دیگر مخلوقاتش نگشاید؟ آیا تا بدین حد بی مسئولیت است که آنچه را که آفریده کنترل نمی کند؟ یا آنکه توانایی کنترلش را از دست داده است؟ پس توانایی ش در چیست؟ آیا همچنان نیازمندِ دعای بندگانش است؟ آیا می خواهد خدایی ش را با قهرش به اثبات برساند؟ پس آنهمه مهربانی که ادعایش را دارید کجاست؟ آیا خداوند دانا بر همه عالم نیاز به تست و آزمایش بشر برایش همچنان مسئله است؟ براستی با چه توجیهی دست به دعا بر می دارید؟ خدایتان که سالهاست بشریت را با فرستادگانِ خاصش به تباهی کشانده، خدایی که با نامش زندگی را تباه می کنید و ویران می کنید، خدایتان هر چه باشد در این مورد خاص، کلاف سر درگمی است که باید به سونامی ژاپن سپردش و برای همیشه دفنش کرد.

مردم ژاپن چشم براه دستهای دعاگو نیستند، آنان دستهای یاریگر و سازنده می خواهند.

یاد جانباختگانِ سونامی / زلزله ژاپن را گرامی میداریم و برای بازماندگانشان روزهای بهتری را آرزو می کنیم.

Labels: سياسی مذهبي